Home / manşet, van-çocuk-evi, yazıçeviri / Van Çocuk Evinde 1. Gün - Özge Sapmaz

Van Çocuk Evinde 1. Gün - Özge Sapmaz

Posted by Halksanat manşet, van-çocuk-evi, yazıçeviri 05:17

Yol uzun, karlı, fazlaca engebeli. Dağları aşıyoruz. Yemyeşil ovalardan, bembeyaz dağlara doğru. Öyle görkemli ki kendine çağırıyor sanki...

Otobüsün camlarına kar taneleri düşüyor. Önce tek tek. Sonra çoğalarak üstümüze yağıyorlar. Ve yetmiyor insanoğlunun o muhteşem teknolojisi doğanın gücüne karşı koymaya. Otobüsün tekerleri kaymaya başlıyor. Duruyoruz, gürül gürül akan Bitlis deresini biraz aşınca. Yaklaşık yarım saat öylece kalıyoruz orada. Başka bir aracın gelip almasını bekliyoruz...

Uzun, aşılması zor yolları gerimizde bırakıp, denizi andıran Van gölü ile karşı karşıyayız ve tabi prefabrik deprem evleri. Yıkılmaya hazır binalar. Algılarım sarsılıyor. Tedirginim. Adana"daki rahat yaşantımdan utanıyorum... Kar altında uzun bir yürüyüşün ardından çocuk evine ulaşıyoruz. Gönüllü arkadaşlardan ve orada yaşayan halktan bir kaçı karşılıyor bizi. Çocuklar yanımıza geliveriyor. Kartopu yapıp hızlıca atıyorlar üzerime. İlk gülüşmeler, sıcak bakışlar. "Hoş geldin hocam" diyor çocuklar. Tanışıveriyorlar hemen. Özgüvenlerinin bu kadar yüksek olmasına şaşırıyorum...

Hiç bir şey beklediğim gibi çıkmıyor. 130 prefabrik konut arasında 5 çadır var çocuklar için. Bütün çadırlar rengârenk. Cıvıl cıvıl. Bu soğuğa, yoksulluğa inat umutla bakıyor çocuklar...

Çadırdaki gönüllü arkadaşlarla sohbet ediyorum biraz. Hayretle dinlediğim hikâyeler anlatıyorlar. Deprem sonrası hırsızlık ve tecavüz olaylarının arttığından... Buna karşı hiçbir önlem alınamadığından... Kızılay çadırlarının ve Türkiye genelinden gelen yardımların sahiplerine ulaşmadığından...

Anlatacak çok şey var diyorlar. Yarına bırakıyoruz sonrasını.

Dışarıya çıkıp bir sigara yakıyorum, ayağımda lastik ayakkabılar. Derince çekiyorum bir nefes içime...

Doğuda kar altında yoksulluk ve acı var... Çocuklar "o karın" altında kalmasınlar.

Özge Sapmaz