VAN’IN ANNELERİ ve ÇOCUKLARI - Abdullah Kaan Biket

     Gözlerindeki ışık hiç eksik olmuyor onların. Başımı döndürüyor çocukların inatçı huyları ama huzur veriyor bir yandan o gözleri ve inatçı huyları. 

      Sabahın erken saatinde geliyorlar, her zaman aynı şey oluyor, öğretmenim raketleri verir misiniz? Bende bazen reddediyorum bu talepleri bezende kıramıyorum onları.

      Sabah saat 10.30 oyun oynuyoruz 18 çocukla Soruya soruyla karşılık oyunu oynuyoruz, birisi soru soruyor diğer çocuk soruya soru ile cevap veriyor. Çok eğlenceli, ama bütün çocukların ilk soruları çok zor bir soru oluyor. Senin evin nerde?

      Onun evi şimdilik Mevlana kentte ama belki birkaç gün sonra başka bir oyunda mesela Soru Cevap oyununda, senin evin nerede? Sorusuna şu dağın arkasında diye cevap verecek kocaman kocaman çocuklar.

      Hiçbirisi hiçbir öğretmenini göndermek istemiyor, öğretmenler giderse burası  gider diye düşünüyorlar büyük ihtimal. Onların gözündeki ışık Van’ı aydınlatıyor. Van Çocuk Evi’nin, çocuklarına verdiği umudu büyütüyor çocuklar.

     Hep çocuklardan bahsettim değil mi? Burası yalnızca bir çocuk kentti deği.l anneler babalarda var burada.

      Ama hepsi çok hızlı çok aceleciler sürekli koşturma içerisindeler. Anneler, anneler çocuklarını okula göndermek için geliyor oyun çadırlarına bazen de bir şeyler istemeye, ama tek istekleri var onların, çocuklarının okula gitmesini istiyor hepsi. Ama çocuklar okula gitmek istemiyor bu çok anlamsız geliyor bana. Çünkü  ben okula giderken cebimde okul harçlığım ayağımda botum vardı. Peki burada çocukların okula gitmemesinin nedeni paralarının olmaması  mıydı? Hayır, onlar depremden gerçekten korkmuşlar, okula gitmek istemiyorum çünkü deprem oluyor diyorlar, hiçbir şey diyemiyorsun kesilip kalıyor nefesin.

      Anneler, elleri nasır tutmuş anneler, nasırlı elleri ile bir o yana bu yana geçiyorlar ellerinde  leğen leğen çamaşırla her geçtiklerinde ise teşekkür edip söyleniyorlar çok sağ olun, siz olmasaydınız bu çocuklar hasta olurdu diye.

      Van çocuk evini anlatmakla bitmez, yetmez kimseye birilerinin anlattıkları. Gönüllü olmanın umut olduğunu anlarsın önce kendinle gurur duyarsın, ama zaman geçer gitme vakti gelir buradan çocuklarından ayrılırsın kendine kızarsın. Yine söylüyorum burada gönüllüler çocuk, çocuklar gönüllü oluyor. Van’a güneş yeniden doğuyor…

Posted by Halksanat on 07:00. Filed under haber, manşet, van-çocuk-evi, yazıçeviri . You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0