DÜŞLER DÜNYASI - Özge Sapmaz
haber, manşet, özge-sapmaz, van-çocuk-evi, yazıçeviri 03:11
Drama çalışıyoruz. Önce, fiziksel ısınma hareketleri.8-10 yaş arası 10 çocuk var. Daha önceden gelen gönüllü arkadaşlardan bazıları bu tarz çalışmalar yaptırdığı için çocuklar yabancı değiller drama etkinliklerine. Yinede fazlaca gerginler. Hiçbiri uvuzları serbest hareket etmiyor. Hepsiyle ayrıca ilgilenmek zorunda kalıyorum, en sonda biraz olsun gevşiyor çocuklar.
Güven çalışmalarına geçiyoruz ardından. Her birinin kendini serbestçe bırakması lazım arkasında onu tutmak için bekleyen arkadaşına. Çoğu yapamıyor. Onları tutmak üzere ben geçiyorum arkalarına, bu kez başarıyorlar. Anlıyorum ki çocuklar birbirlerine hiç güvenmiyor…
Elimize hayali bir top alıyoruz. Birbirimize atmaya başlıyoruz. Öyle ki, en çok oynadıkları oyun aracı olan topu hayal edemiyor çocuklar. Ne ellerinde tutabiliyorlar ne de atabiliyorlar.
Buradaki çocukların hayallerini kim çaldı? Nasıl yıktık bu kadar güvenlerini? Nasılda çabucak büyüttük onları? Ufuklarını daralttık. Niye yaptık bunu onlara?
Dillerinde deprem var. Birbirleri ile sohbetleri “yemeği kesmişler artık…” gibi cümleler yalnızca. Onlar geleceklerini değil, bugünlerini yaşayıp yaşayamayacaklarını konuşuyorlar sadece. Ve ne yaparsak yapalım ancak kısa süreler çıkarıyoruz “gerçek dünyadan düşler dünyasına” onları. Farkındalıkları öyle güçlü ki, burada onlara kurduğumuz “düşler dünyasından” hiç gitmek istemiyorlar. Sabahın 8 inde bu yüzden kapımızdalar.
Bir hafta on günlük gelişlerimiz yetmiyor çocuklara. Gitmemizi istemiyorlar. Fazlaca korkuyorlar çünkü, biz gidersek burası kapanır diye… Sürekli “çocuk evi hep olacak mı?” diye soruyorlar. Cevap vermiyorum. Geçiştiriyorum her seferinde. “Olmasaydınız bu oyuncakları hiç göremezdik” diyorlar. Nasıl bir cevap verilir ki böyle derin sorulara?
Onların hayatı buradan, bu mahalleden ibaret. Bizim sınırları aşan yaşam alanlarımız var.
Ben böyle büyümedim. Luna parklar gördüm bol ışıklı, hayvanat bahçeleri, meyve ağaçları. Ben puzzulelar birleştirdim. Kırmızı pabuçlarım oldu benim. Rengârenk kalemlerim. Benim erkek oyun arkadaşlarım vardı, ellerini tuttuğum. Denizi gördüm, kumdan kaleler yaptım. Masallar dinledim. O masalların kahramanı oldum. Benim kocaman bir dünyam vardı.
Şimdi bu yan yana dizili etkinlik çadırları onların hayal dünyası. Nasıl söylerim ben bu çocuklara buranın elbet bir gün yerinde olmayacağını?
Bu yüzden işte masallar anlatıyorum onlara. O masalardaki karakterleri canlandırıyorlar. Denizi anlatıyorum, meyveleri, hayvanat bahçesini. Resimlerini yapıyoruz hep birlikte. Şarkılar öğretiyorum onlara. Umud dolu:
Çocuklar inanın, inanın çocuklar!
Güzel günler göreceğiz, güneşli günler…
Motorları maviliklere süreceğiz!
Güzel günler göreceğiz, güneşli günler…
21.02.2012
Posted by Halksanat
on 03:11.
Filed under
haber,
manşet,
özge-sapmaz,
van-çocuk-evi,
yazıçeviri
.
You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0
